Chapter 13 cz II

 

*godzinę później*

-Halo.-powiedział Harley odbierając swój telefon.

Obecnie moja głowa leżała na kolanach Harry’ego w salonie, na podłodze, podczas gdy oglądaliśmy mecz hokeja, który chciał obejrzeć Justin.

Pochodzi z Kanady, co oznacza, że jest wielkim fanem hokeja.

-Świetnie…tak okej… cholera to będzie łatwa walka…dobra, do później.-powiedział Harley, a następnie rozłączył się.

-Kto to był?-zapytałam.

-Mark.-odpowiedział.

-Z kim walczysz?-zapytał Justin, więc usiadłam czekając na odpowiedź.

-Toner.-roześmiał się Harley.

-Cholera, stary to będą łatwe pieniądze.-roześmiał się Justin razem z nim.

-Walczysz dzisiaj?-zapytałam na co on przytaknął.

Odwróciłam się do telewizora i robiłam wszystko co w mojej mocy by się nie dąsać. Byłam już na dwóch walkach Justina i żadnej Harley'a i prawdę mówiąc nie chciałam go zobaczyć w tamtej klatce.

-Kiki.-zagruchał.-Martwisz się o mnie?

-Dlaczego w ogóle zadajesz to pytanie? Przecież wiesz, że tak.-powiedziałam a Harry uśmiechnął się do mnie prawdopodobnie myśląc że byłam słodką siostrą.

-To jest łatwa walka, za łatwa.-chrząknął Harley, a ja uśmiechnęłam się.

Byłam zadowolona, że to będzie łatwa walka, co oznaczało, że nie stanie mu się krzywda. Gorzej dla tamtego kolesia, ale mój brat jest na pierwszym miejscu.

Mój telefon zawibrował w kieszeni, więc go wyciągnęłam. Dostałam wiadomość od Jake’a, uśmiechnęłam się i otworzyłam ją.

Od:Jake

Hej wspaniała, odebrać Cię o ósmej? Zabieram Cię na kolację. ;)

-Idziesz, do Jed’s?-zapytała mnie Rayne.

Pokręciłam głową, kiedy odpisywałam Jake’owi „okej” i pisząc mu żeby odebrał mnie z mieszkania moich braci, wiedział gdzie to jest.

-Wychodzę, z Jake’em na kolację.-odpowiedziałam.

Ona tylko kiwnęła głową i nie musiałam się odwracać by wiedzieć, że wszyscy patrzyli teraz na Justina, a później na mnie bo wiedzieli że ostatniej nocy uprawialiśmy seks.

-Chcesz żebym poszła z wami?-zapytałam Harley’a.

Pokręcił głową.

-Nie, to i tak się skończy w mniej niż dwie minuty. Wyjdź ze swoim chłopakiem.-dokuczał, a Justin zacisnął swoje dłonie w pięści.

-On nie jest moim chłopakiem Harley. W zasadzie nazwałeś mnie dziwką. Wiesz co zrobiliśmy z Justin’em ostatniej nocy i nazywasz Jake’a moim chłopakiem?- warknęłam go niego.

Oparł się na kuchennym blacie.

-Nie miałem tego na myśli, Kyah.-powiedział a ja kiwnęłam i odwróciłam się w stronę telewizora.

Po chwili Harry musiał już iść tak samo jak Baila by móc wrócić do domu i przygotować się na wyjście do Jed's. Jackson pocałował jej policzek i powiedział, że odbierze ją kiedy będzie gotowa.

-Lubię ją.-uśmiechnęłam się do niego, kiedy do nas wrócił.

-Fajnie.- wzruszył ramionami.

Próbował zgrywać fajnego. Dante dawno temu powiedział, że jeżeli nie będę lubić dziewczyny z którą się umawiają byłoby to dosyć niewygodne, dlatego wiem, że ulżyło mu gdy to powiedziałam.

-Jednak co ona w tobie widzi jest ponad mnie.-wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się słodko.

-Teraz oberwiesz -Dante zaczął się śmiać.

-Nie miałam tego na myśli, tylko żartowałam Jackson.-Ahhhhhh.-krzyknęłam radośnie kiedy rzucił się na mnie.

Zaczął łaskotać mój brzuch, a ja wierciłam się i kopałam nogami jak szalona.

Słyszałam śmiechy innych i na szczęście po kilku minut Jackson przestał, ponieważ mój telefon zadzwonił.

-Halo.-oddychałam ciężko do telefonu.

-Kyah?

-Mama?-powiedziałam a moi bracia spojrzeli na mnie.

Nasza mama jest wspaniała, ale nie widzimy jej za często. Myślę że można powiedzieć, że jest bardzo oddana swojej pracy.

-Tak, to ja, jak się masz i chłopcy?-zapytała szorstkim głosem.

-Mamy się dobrze, jestem teraz z nimi u Harley’a.-wyjaśniłam.

-Mam nową linię męskich ubrań i tonę ubrań dla nich.-powiedziała radosnym tonem.

-Mama ma nowe ubrania dla waszej trójki.-powiedziałam do nich.

Ręka Dante wystrzeliła w górę, kochał nowe ubrania zwłaszcza, że moja mama jest projektantką i ma własną linie, co oznacza, że są one bardzo drogie i na wysokim poziomie.

Zajmuje się rzeczami które noszą moi bracia, czapki, beanies, workowate spodnie i adidasy za kostkę.

Oni są rodzajem jej inspiracji.

-Powiedź jej dziękuje.-powiedział cicho Harley.

-Harley mówi dziękuję. Jackson i Dante też.-dodałam.

-Och, zanim zapomnę powiedź Harley’owi, że zaprojektowałam nową czapkę która może mu się spodobać. Dodałam także jego imię w swojej nowej linii, małymi literami.-tryskała entuzjazmem.

Szeroko się uśmiechnęłam, mama i Harley nigdy się nie dogadywali, więc to była duża rzecz, naprawdę duża. Powtórzyłam chłopcom to co powiedziała mama i Harley'owi opadła szczęka.

-Naprawdę to zrobiła? -zapytał, jego oczy były szeroko otwarte.

Przytaknęłam i podałam mu telefon.

Wziął go i rozmawiał przez kilka minut, słyszałam jak mówił 'też cię kocham' przez co zaklaskałam w ręce.

-Słyszeliście to?-uderzyłam w ramiona Jackson’a i Dante’go.

Zaśmiali się i przytaknęli.

-Rayne, czy ty to słyszałaś?-zapytałam na co zachichotała i także przytaknęła.

Gdy Harley skończył, podał mi telefon i się uśmiechnął. Tak, w końcu on i mama się nie kłócą.

Chwała Jezusowi.

-Mama chcę porozmawiać z tobą o czymś co zrobiłaś.-powiedział do mnie, a mi opadła szczęka.

Zapytałam o czym, a on wzruszył ramionami.

-Cześć, wróciłam.-powiedziałam nerwowo do telefonu.

-Otrzymałam dzisiaj telefon od twojego taty, młoda damo jak śmiesz dopuszczać się fizycznych kłótni na obszarze kampusu.

Zmarszczyłam brwi.

-Mamo, nie chciałam…-

-Poczekaj, aż skończę mówić.-krzyknęła tak, że moi bracia ją usłyszeli i spojrzeli na mnie.

-Dobrze.-powiedziałam cicho, czując łzy gromadzące się w moich oczach.

-Tak jak mówiłam.-odchrząknęła.-Dobrze wiesz że nie powinnaś mieszać się w kłopoty na kampusie i poza nim. Jak na Boga skończyłaś w bójce? Przecież ty nie lubisz i nie jesteś dobra w przemocy. Jesteś szczęściara, że twój tata uspokoił tą młodą dziewczynę na tyle żeby nie wniosły oskarżenia.-syknęła mama.

Co, kiedy to się stało?

-Chciała wnieść na mnie oskarżenie?- sapnęłam.

Moi bracia oraz Justin wstali i wyglądali na wkurzonych.

-Twój ojciec rozwiązał to, ale i tak musisz się z nim rano spotkać.  Kyah, nie możesz wdawać się w jakieś kłopoty na kampusie, ty czy twoi bracia. Jako dzieci dziekana musicie dawać przykład.-westchnęła.-Jestem bardzo tobą rozczarowana, Kyah.

Przegryzłam moją wargę.

-Przepraszam mamo, nie zrobię tego więcej, obiecuję. Cofnij to.-płakałam do telefonu.

Jednak ona się rozłączyła.

-Powiedziała, że jest mną rozczarowana.-powiedziałam cicho.

Harley był pierwszą osobą, która była koło mnie, on wiedział jak to jest.

Ponieważ, nasza mama była praktycznie ożeniona ze swoja pracą, starałam się zwrócić jej uwagę swoimi dobrymi stopniami i dobrym zachowaniem. Usłyszenie czegoś takiego było jak cios w brzuch.

-Ona tak nie myśli.-szepnął Harley i przytulił mnie.

-Myśli tak, bo w przeciwnym razie by tego nie powiedziała.-dalej płakałam.

Przytulił mnie mocno.

-Tylko dlatego że jesteś księżniczką i oczekuje byś była idealna, ale nie staraj się taka być dla niej, w ogóle nie staraj się taka być. Po prostu bądź Kyah.- wymamrotał Harley.

Przytaknęłam.

-Mam się jutro zobaczyć z tatą. Możesz uwierzyć w to, że musiał przekonać tą sukę by nie wnosiła na mnie oskarżenia? Ta dziwka nie wie co ją czeka.- warknęłam, a Rayne się zaśmiała.

Wszyscy na nią spojrzeli.

-Przepraszam, ale to jest zabawne, nawet nie wiesz jak bardzo jesteś podobna do swoich braci.

-Chyba tak.- wzruszyłam ramionami.

Justin usiadł obok i szturchnął mnie.

-Chcesz zagrać w Need For Speed?-zapytał a ja uśmiechnęłam się wycierając przy tym policzki.

-Tylko wtedy, jeżeli będę mogła mieć srebrny samochód.-uśmiechnęłam się.

-Dobra, wybiorę inny kolor samochodu.-usiadł na podłodze ramię w ramię ze mną.

Mogłam usłyszeć jak Rayne mówi jak słodcy jesteśmy, ale wzruszyłam ramionami i oczyściłam swój umysł, żebym mogła grać.

Kiedy gram w wyścigi, albo robię matematykę, to jestem w swoim żywiole.

*następny dzień*

-Co powiedział Jake o twojej bójce z Jassie?-zapytała Ryane, kiedy

wchodziliśmy na kampus, następnego dnia.

Wzruszyłam ramionami.-To samo co moi bracia, że zasłużyła na to, ale

nie powinnam była jej bić, zgadzam się z tym. Teraz jestem spokojna, ale

nie żałuję tego.

-Jak było na randce?-spytała z zaciekawieniem.

Znowu wzruszyłam ramionami.-Było…nie wiem…inaczej? To znaczy lubię

go, ale…nie wiem.-powiedziałam na co ona uśmiechnęła się, ale nic

więcej nie powiedziała.

Była zadowolona, że nie było tak jak wcześniej miedzy mną a

Jake’em?

-Jesteś zdenerwowana, tym spotkaniem z tatą?-zapytała Ryane, na co

jęknęłam.

-Oczywiście, zadzwonił rano i powiedział, żebym nie brała ze sobą

Harley’a ani Jackson’a albo Dante’go. Nie chce żeby byli czegoś

świadkami.-przegryzłam wargę, a Rayne się zaśmiała kiedy

wchodziłyśmy do kafeterii.

Zobaczyłam Jessie i podeszłam do niej.-Jessie?-powiedziałam a ona się

odwróciła, jej twarz była lekko potłuczona, miała spuchnięte usta i

siniak pod okiem teraz zczerniały.

- Przepraszam, za to że Cię wczoraj uderzyłam.-skłamałam.

Nie chciałam czekać na odpowiedź, więc odwróciłam się i poszłam do

swojego stołu.

Przynajmniej teraz mogę otwarcie powiedzieć, mojemu tacie, że ją przeprosiłam.

-Co jej powiedziałaś?-zapytał Justin

-Że przepraszam -uśmiechnęłam się do niego.

-Naprawdę?-zapytał.

-Yup, tylko po to żeby powiedzieć tacie, że już to zrobiłam, inaczej

kazałby mi to zrobić później.-wzruszyłam ramionami a on się

roześmiał.

-Mam dla Ciebie prezent.-usłyszałam głos Harlay’a za mną.

-Dla mnie?-pisnęłam i odwróciłam się.

-Tak, dla Ciebie.-zaśmiał się i podał mi małe czarne pudełko.

Klasnęłam w dłonie i wzięłam pudełko następnie je otwierając. Była

w nim ozdobna bransoletka ze srebrną literka K i srebrnym sercem z napisem

Mała siostra.-Kocham to.-powiedziałam i przytuliłam go mocno.

-Dziękuje, naprawdę dziękuje Harley, kocham to.-promieniałam, kiedy

zapinał mi ją na nadgarstku.

-Dobra, wiem już kto jest teraz najlepszym bratem miesiąca.-uśmiechnęłam się.

-Na cały miesiąc? Przez bransoletkę? To głupie.-prychnął Dante na co

się zaśmialiśmy.

-Dlaczego mi to dałeś?-zapytałam na co Harley wzruszył ramionami.

-Zobaczyłem to w jednym sklepie, i był praktycznie stworzony dla Ciebie.

Mam na myśli to że miał literkę K i napis Mała siostra. Przypadek? Nie

sądzę.-uśmiechnął się i zaśmialiśmy się.

-Plus, miałem pieniądze z walki z ostatniej nocy.-wzruszył ramionami.

Tak, na szczęście wygrał swoją walkę.

-Mam nadzieję, że nie wydałeś dużo na nią.-ostrzegłam.

-Nie wydałem.-odpowiedział.

-Teraz będziemy musieli jej coś dać.-Dante wzniósł oczy na

Jackson’a.

-Eehemm.-powiedziała Rayne z ręką na biodrach.

-I dla Rayne, jak mógłbym zapomnieć o mojej mamacita.-dodał, na co ona

się uśmiechnęła.

-Nie musisz kupować mi materialnych rzeczy, ale jest to mile widziane.-

uśmiechnęłam się ponownie.

-Chica, jest prawie dziewiąta.-przypomniała mi Rayne.

-Nie czuję się dobrze.-zmarszczyłam brwi.

-No chodź, pójdziemy z tobą.-powiedział Dante i wstał.

Pokręciłam głową.-Powiedział, że mam przyjść sama. Będzie

mu łatwiej, jeżeli waszej trójki tam nie będzie.-westchnęłam.

-Będzie dobrze.-Jackson trącił mnie ze swojego siedzenia.

-Boję się.-wyszeptałam i odeszłam, słyszałam za sobą śmiechy i

krzyki życzące mi powodzenia.

Powoli weszłam do gabinetu mojego taty i zapukałam dodrzwi.

-Tak?-zapytał.

Zamknęłam moje oczy.-To ja…sir.-odpowiedziałam, starając się mówić

formalnie.

-Wejdź, Kyah.-krzyknął zza drzwi. Otworzyłam je i weszłam.

Siedział za swoim biurkiem, pomieszczenie było jak mała biblioteka, było pełne książek.

–Cześć tato.-powiedziałam i usiadłam po drugiej stronie jego biurka.

-Cześć skarbie.-uśmiechnął się, co odwzajemniłam.

Byliśmy cicho przez następne 2 minuty i to rozsadzało mnie od środka,

mogłam poczuć jego wzrok na mnie, przez co pękłam.

-Przepraszam, że ją uderzyłam, nie powinnam pozwolić jej się prowokować. Powinnam była być dojrzała i odejść, ale tatusiu ona dokuczała mojemu przyjacielowi przez jego orientację . Nienawidzę przemocy, przysięgam. Naprawdę to zrobiłam, ale nie tak mocno od kiedy dowiedziałam się, że

Harley uczestniczy w bójkach -na co jestem zła, bo nigdy mi o tym nie powiedziałeś. Ale na szczęście z wiekiem nie boję się…no boję się, ale mniej. Chodzi mi o to, że moja złość nie powinna wyjść na zewnątrz, dlatego też rano przeprosiłam ją…wiec tak, przykro mi.-skończyłam mówić

i patrzyłam na swoje buty.

Usłyszałam jego parsknięcie.

-Twój brat jest mi winien 20 dolców.-powiedział ze śmiechem.

Spojrzałam na niego.

-Słucham?-powiedziałam.

-Jackson postawił 20 dolców, że powiesz wszystko po 5 minutach ciszy.

Powiedziałaś wszystko po 2.-zaśmiał się.

Spojrzałam na niego przerażona. Wyciągnęłam swój telefon.

Do: Jackson

Jesteś absolutnym idiotą, nie mogę uwierzyć, że założyłeś się z

tatą o mnie. Wiedziałeś jak bardzo jestem przerażona przyjściem tu,

mogłeś mi po prostu, że tata chcę usłyszeć co się stało. Tatuś

powiedział, że jesteś mu winien 20 dolców. Cieszę się, że musisz mu

zapłacić, kretynie.

-Wściekła wiadomość dla Jackson’a?-uśmiechnął się.

-Yup.-powiedziałam i schowałam telefon.-Czy ona naprawdę chce wnieść

oskarżenie na mnie?-zapytałam na co skinęłam głową.

-Tak, ale rozmawiałem z nią. Sprawdziłem kamery z kawiarni, ona weszła

tam i wylała na Ciebie picie, wszędzie widać, że ona Cię prowokuje.

Nie jestem zadowolony, że poszłaś tą drogą, ale co się stało to się

stało.-powiedział na co westchnęłam.

-Więc jaka jest moja kara…. Jestem wydalona?-zapytałam.

-Na Boga! nie, i nie dlatego, że jesteś moją córkę, tylko dlatego,

że to była babska kłótnia. To nie wystarczy, żeby zostać wydalonym

zwłaszcza kiedy wydaję się, że się pogodziłyście.-powiedział tata,

a ja parsknęłam.

Taa, racja.

-Więc dobrze.-westchnęłam.-Z bójką Harley’a.-wymamrotałam.

-Wiedziałem, że nawet jeżeli ty będziesz wiedzieć to i tak nic z ty

nie zrobisz, to nie robi nikomu żadnej krzywdy, poza tymi idiotami,

którzy w tym uczestniczą. Twój brat i jego przeciwnik mają treningi do

tych bijatyk, dlatego to nie jest niebezpieczne.-ciągnął.

Wiedziałam to wszystko, ale nie przerywałam mu.

-Harley’owi najwyraźniej się to spodobało, właściciel Jed’s wie,

że to jest nielegalne, ale jest bardzo dobrze zabezpieczony. Jest facetem

z pieniędzmi a faceci z pieniędzmi, muszą mieć pewność, że ich

dochód jest bezpieczny, więc nie musisz się martwić o prawa tym

rządzące.-

Westchnęłam to jest jedno z moich zmartwień.-Akceptuję co on robi, ale

nie jestem z tego zadowolona.-

-Zgadzam się z tobą, ale on taki jest , byłem na jednej z jego

walk, zdobył mnie tej nocy.-tata uśmiechnął się a ja zaśmiałam.

Typowy facet.

-Oh, kochanie zanim zapomnę, będziesz mogła wprowadzić się z powrotem

do swojego apartamentu w ten weekend. Wszystkie rury są zastąpione nowymi.

Zrobiłem całkowitą inspekcję tego miejsca, trochę to kosztowało, więc zdecydowałem kupić to mieszkanie a nie tylko je wynajmować.-uśmiechnął się.

-OMG. Naprawdę?-gapiłam się na niego.

-Tak, potrzebujesz miejsca na start, a plusem tego apartamentu jest umiejscowienie blisko kampusu... i twoich braci.

-Znowu pokazuje się twoja opiekuńcza strona.-dokuczałam

-Nic nie mogę z tym zrobić dziecko. Dzwoniła do Ciebie mama?-zapytał a

ja zmarszczyłam brwi.

-Czemu posmutniałaś? Co Ci powiedziała?-zapytał i zacisnął

szczękę.

-Powiedziała, że jest mną zawiedzona.-odpowiedziałam i patrzyłam w

dół.

Mruknął ciąg przekleństw.-Porozmawiam z nią, ona nie zna wszystkich

szczegółów i wyciągnęła pochopne wnioski. Przeklęta

kobieta.-powiedział tata i potrząsnął głową.

Kiwnęłam głową i wstałam. Tata podszedł do mnie,  pocałował mnie w

policzek i przytulił.- Ładna bransoletka.-uśmiechnął się.

-Harley mi ja kupił.-pokazałam mu dumna.-Czyż nie jest

piękna.-uśmiechnęłam się.

-Tak jest, Dokładnie tak jak ty, koteczku.-uśmiechnął się szeroko.

-Tato, mam 18 lat i jestem na uniwersytecie. Nie jestem już twoim koteczkiem.-uśmiechnęłam się i szłam w kierunku drzwi.

-Będziesz zawsze moim koteczkiem, nie ważne ile lat będziesz miała,

czy będziesz na uniwersytecie lub ile będziesz miała tatuaży.-zawołał

za mną.

-Tato.-powiedziałam zawstydzona, robiąc się trochę czerwona.

Roześmiał się i pomachał do mnie.-Kocham Cię.-zawołał.

-Też Cię kocham, koteczku.-krzyknął a ja śmiałam się zamykając drzwi.

Uczennica, która była w poczekalni gapiła się na mnie.-To jest mój

tata.-powiedziałam do niej, zapewne kończąc jej nieprzyjemne myśli,

które na pewno miała.

-Oh, uff. Dziękuje Co Boże za to.-powiedziała i zapukała do drzwi od

biura mojego taty, powiedział jej żeby weszła i zostawiła otwarte

drzwi.

Musiał tak robić kiedy jest sam z uczniami, to jest polityka. Ja nie

musiałam tak robić, ponieważ jest moim tatą.

Poszłam na następną lekcje, którą była zaawansowana analiza matematyczna .

-Kotku -pomachał Justin i zajął mi miejsce obok siebie

Dużo, mam na myśli DUŻO dziewczyn spojrzało na niego gdy szłam w jego

kierunku, a zwłaszcza po tym jak usłyszały moje przezwisko.-Więc dalej

żyjesz.-uśmiechnął się.

-Na to wygląda.-uśmiechnęłam się.-Tata i Jackson założyli się o

mnie, dupki.-wymamrotałam a on zachichotał.

Ziewnęłam i położyłam głowę na jego ramieniu i usłyszałam szepty.

-Oni szepczą o nas, znowu.-wyszeptałam.-Boże, dlaczego oni muszą

skupiać się na tym co robi dwójka przyjaciół. Czy oni nie mają

własnego życia?-głośno powiedziałam, żeby każdy usłyszał.

Przestali szeptać na co się uśmiechnęłam.

-Woo, straszny głos.-szepnął Justin do mojego ucha na co się

roześmiałam.

-Jak było na wczorajszej randce?-powiedział i zauważyłam, że jego

ciało się trochę napięło.

-Było dobrze, zabawnie.-odpowiedziałam.-Zabrał mnie na kolacje a potem

zawiózł do domu. Zwykła randka.-powiedziałam a on przytaknął.

-Fajnie.-mruknął, ale brzmiało jakby w ogóle nie był tym

zainteresowany.

Od: Dante

Wyglądasz na  winną młodsza siostro!

Jadłaś cipkę Rayne na śniadanie?

Do: Dante

Co? Fuu nie, na pewno tego nie zrobiłam!

Od: Dante

Nie jadłaś jej czekoladowej cipki?

Do: Dante

Rayne jest meksykanką, nie murzynką Dante!

Od: Dante

*ciastka

Miałem na myśli jej czekoladowe ciastka nie jej cipkę!

Do: Dante

O. Mój. Boże. Umieram!!

Ale nie, nie jadłam jej CIASTEK.

Od: Dante

Jebana auto-korekta.

Do: Dante

Jedna z najlepszych. Pokażę to Justin’owi hahahaha.

Wybuchłam śmiechem po sms’ach Dante’ego.

Justin się uśmiechnął.

-Co  jest tak śmieszne?-zapytał.

Podałam mu mojego iPhone’a i pokazałam naszą rozmowę z Dante, wybuchnął śmiechem tak jak ja.

-Zabawne.-powiedział dalej się śmiejąc.

-Jej czekoladowa cipka. Myślałam, że to jest prawdziwe pytanie!-znowu się roześmiałam.

Justin też się śmiał, ale przestał kiedy jakaś dziewczyna szepnęła

mu cos do ucha.

-Kotku podobno cała klasa myśli, że się umawiamy.-Justin uśmiechnął się.

- Mój Boże, Nie Justin i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. Rozumiecie słowo przyjaciele? Zjebani debile.-splunęłam.

Niektórzy uczniowie uśmiechali się do mnie, podczas gdy inni piorunowali nas wzrokiem, nieważne, chuja wiedzą.

-Teraz?-Justin zapytał tej dziewczyny, która dalej coś mu szeptała do ucha.

Próbowałam ich ignorować, ale fakt, że ona próbowała go uwieść, przeszkadzał mi.

-Jest dziewiąta trzydzieści rano, a ja już się za Ciebie wstydzę.-powiedziałam.

Dziewczyna odsunęła się od ucha Justin’a, spojrzała na mnie od góry do dołu a potem przenosząc swój wzrok na Justin’a.

Justin spojrzał na mnie i wzruszył ramionami.

-Zasługujesz na kogoś lepszego.-powiedziałam szczerze.

Uśmiechnął się i pokręcił głową.

-Co?-zapytałam i spojrzałam za siebie na wpół ubrane dziewczyny. - Zasługujesz -powiedziałam stanowczo.

Pokręcił głową wciąż się uśmiechając.

-Jeśli chcesz ją przelecieć, po prostu powiedz jej, żeby nie dotykała moich rzeczy.-syknęłam do jego ucha i schowałam telefon.

Za chwilę mój telefon zawibrował. Wywróciłam oczami, czytając od kogo

ta wiadomość była.

Od: Justin

Jesteś zazdrosna? *

Do: Justin

Nie na pewno nie. Skąd dowiedziałeś się jak piszę pocałunki? *

Od: Justin

Jesteś pewna? Bo nie musisz być, a i Dante mi powiedział.

Do: Justin

Nie jestem zazdrosna, w ogóle co to miało znaczyć?

Od: Justin

Myślę, że to jest oczywiste dla wszystkich, ale nie dla Ciebie.

Popatrzyłam na mój telefon następnie na Justin’a i wyjęłam moje

słuchawki z uszu tylko dlatego, że nasz profesor wszedł do klasy.-Nie

rozumiem.-powiedziałam do Justin’a.

Westchnął.-Nie martw się o to, kotku.-zapewnił mnie następnie

koncentrując się na profesorze.

Spojrzałam na telefon i napisałam do Rayne czy wie o co chodzi

Justin’owi. Odpisała mi natychmiast.

Od: Rayne

Przepraszam chica, nie wiem.

Jęknęłam cicho a Justin pochylił się do mnie.-Niedługo są twoje

urodziny prawda?-szepnął.

Przytaknęłam.-Za mniej niż 2 tygodnie, myślę, że chłopcy i Rayne

zabiorą mnie i Dantego na kolację. To oczywiście też jesteś

zaproszony.-uśmiechnęłam się.

-Fajnie, przyjdę.-też się uśmiechnął.

Teraz było tak jakby nie było żadnej rozmowy przez telefon i całe

napięcie odeszło

Dzięki Bogu.

_______________________

PRZEZ PRZYPADEK NIE DODAŁYŚMY KAWAŁKA ROZDZIAŁU, PRZEPRASZAMY! 

rozdział tłumaczony przez Weronikę, ja tylko sprawdziłam.

przepraszam, że nie dodajemy zbyt często, ale mamy szkołę i trzeba trzymać poziom.

pozdrawiam x