Chapter 7

-Harry, o mój Boże, pomóż.- wyszeptałam, a on zachichotał.- Nie śmiej się, pomóż mi. Zwymiotuję.-prawie płakałam.

-On tylko poprosi cię o rozwiązanie równania, idź. Robi tak co rok nowym studentom.- zaśmiał się i mnie szturchnął.

Cicho ruszyłam do przodu klasy.

-Wszyscy przywitajcie pannę Edwards.- profesor uśmiechnął się promiennie, klasa wymamrotała przywitania oraz raz lub dwa ktoś zagwizdał, więc niezgrabnie pomachałam.-Jedyny uczeń pierwszego roku uczęszczający na moje zajęcia, panie i panowie.- powiedział dumnie.

Poczerwieniałam i spuściłam wzrok.

-Rozumiem więc że jesteś dobra z matematyki, moja kochana?

Tylko wzruszyłam ramionami, nie ufając sobie z mówieniem w przypadku gdybym źle się poczuła.

-Możesz to rozwiązać?- skinął na równanie, które było na tablicy.

Już wykonałam je w zeszycie gdy wykrzykiwał listę, więc to trochę mnie uspokoiło.

-Jasne.-powiedziałam, on się uśmiechnął i podał mi swój biały marker.

Powtórzyłam to co zrobiłam w zeszycie na tablicy.

-To powinno być dwa do kwadratu, nie samo dwa i zapomniał pan przenieść osiem.-powiedziałam cicho do profesora gdy zmieniłam jego błąd. Skończyłam równanie i oddałam mu marker.

Zaśmiał się.

-Masz rację.- powiedział po tym jak ponownie sprawdził tablicę.

Oznajmił mi że mogę wrócić na miejsce, więc bardzo szybko to zrobiłam. Czułam na sobie spojrzenia uczniów, ale nie złapałam kontaktu wzrokowego z żadnym z nich.

Wsunęłam się na swoje krzesło i otrzymałam boczny uścisk od Harry'ego. 

-Dobra robota.-uśmiechnął się promiennie.

Uśmiechnęłam się. Dopiero co poznałam tego faceta, a już wydawał się fajny.

-Dzięki.-wyszeptałam z lekkim uśmiechem.

Minęła reszta lekcji i zanim się zorientowałam był lunch. 

-Lunch?-powiedziałam do Harry'ego kiedy schodziliśmy po schodach.

-Nie mam zajęć przez godzinę, idę na chwilę do biblioteki. Jednak mamy ze sobą większość lekcji, spotkam się z tobą później.-zapewnił.

-Ranisz mnie, ale ujdzie ci to na sucho bo jesteś przystojny i masz dobry gust co do mężczyzn.-odparłam rozśmieszając go.

Pocałował mnie w policzek.

-Dzięki za nie zachowywanie się dziwnie w mojej obecności.-wyszeptał.

Wiedziałam co miał na myśli.

-Lubię cię takim jaki jesteś.-uśmiechnęłam się szeroko.

Uśmiechnął się machając i zmierzając w stronę głównego budynku.

-Robisz wrażenie Kotku.-Justin podążył za mną gdy opuściłam klasę.

-Odejdź.-powiedziałam i przyśpieszyłam tępo.

-Poczekaj.- powiedział i złapał moje ramię.-Co jest?- zapytał.

-Wiedziałeś że poprosi mnie o rozwiązanie tego równania!-wysyczałam.

-Każe to zrobić każdym nowym uczniom, kim ja jestem by zadzierać z tradycją?- zaśmiał się głośno i obczaił blondynkę, która przeszła przed nim.

Potrząsnęłam głową i odwróciłam się od niego.

-Kyah.-krzyknął za mną wciąż się śmiejąc. 

Dupek, pomyślałam i ruszyłam prosto na stołówkę.

-Zwolnij, śliczna.-powiedział Jake, gdy chwycił moje ramię przytrzymując mnie.

Napięłam się i wycofałam je.

-Wystraszyłeś mnie.-zaśmiałam się.

-Przepraszam- uśmiechnął się.-Naprawdę nie mogę się doczekać dzisiejszego wieczoru.

-Ja też.-odpowiedziałam radośnie.

Nie mogłam się doczekać.

-Jednak myślę że twoi bracia chcą ze mną wcześniej porozmawiać, próbowali mnie złapać przez cały poranek.- zachichotał.

Zaczerwieniłam się.

-Przepraszam, to takie żenujące.-powiedziałam potrząsając głową.

Pieprzeni bracia.

Wziął moją dłoń w swoją  i pocierał jej wierzch swoim kciukiem.

-Nie przepraszaj, zachowałbym się w ten sam sposób gdybym miał siostrę.- uśmiechnął się.

Dzięki Bogu za to że był wyrozumiały w kwestii nadopiekuńczych braci.

-Porozmawiam z nimi teraz kiedy wejdą, w ten sposób nie będą musieli mnie już ścigać.- zażartował. Znowu się zaczerwieniłam, czując się zawstydzona.

Wyczułam obecność obok nas i kiedy spojrzałam w prawo okazało się, że miałam rację.

-Jake.- Justin kiwnął głową.

-Justin.-Jake kiwnął do niego.

-No dalej Kotku, umieram z głodu. Chodźmy wreszcie do naszego stolika.-Justin powiedział do mnie.

-Kotku?-Jake podniósł brwi.

Justin wydawał się rozbawiony jego reakcją.

-To tylko jego przezwisko dla mnie, nie wiem skąd je wziął.- powiedziałam śmiejąc się nerwowo.

Justin zarzucił swoje ramię na moje barki i to sprawiło że twarz Jake'a zamieniła się w skałę.

-Czy wasza dwójka-

-Jesteśmy tylko przyjaciółmi, on lubi mnie denerwować.-przerwałam Jake'owi i szturchnęłam Justina łokciem, ale nie zabrał swojego ramienia.

-Przyjaźń z dziewczyną?- Jake zachichotał.-To niepodobne do ciebie, Bieber.- kontynuował uśmiechając się szeroko.

Poczułam jak Justin stał się spięty.

-Nie zaczynaj ze mną, Parker.-powiedział, a Jake uniósł dłonie.

-Z całą pewnością masz świetną dziewczynę za przyjaciółkę.-puścił do mnie oczko i się zarumieniłam. -Do zobaczenia wieczorem?- powiedział do mnie.

-O siódmej.-uśmiechnęłam się promiennie.

Uśmiechnął się i podążył do stolika przy którym siedziało kilku innych chłopców z drużyny koszykówki. Usłyszałam jak kilku z nich zapytało czy życzy sobie śmierci próbując zdobyć dziewczynę którą chce Justin Bieber. Wywróciłam oczami. Mylili się, Justin i ja byliśmy tylko przyjaciółmi, wcale mnie nie chciał.

-Justin.-zajęczałam szeptem.

-Co?- zachichotał, udając że nie wie o czym mówiłam.

-Wiesz co, zachowujesz się opiekuńczo. Skończ to.-skrzywiłam się.

-Nie krzyw się Kotku, bo dostaniesz zmarszczek.-powiedział mi to samo co powiedziałam do jasnowłosej dziewczyny w moim mieszkaniu w piątek.

-Bardzo śmieszne.-powiedziałam i walnęłam go w ramię.

Zaśmiał się i podążył do naszego stolika gdzie siedziała Rayne, wciąż miał swoje ramię na moich barkach.

-O co chodziło z Jake'iem?- zapytała jedząc kanapkę. Justin usiadł obok mnie i zjadł swoje jedzenie.

-Justin był niegrzeczny, a Jake słodki. Nic takiego.-wzruszyłam ramionami podczas gdy Justin prychnął.

-Och, słyszałam że poprawiłaś dzisiaj swojego profesora.-Rayne się zaśmiała.

Moje brwi wystrzeliły do góry.

-Wcale nie.- wysapałam.

-Właśnie że tak, Kotku. Pamiętasz równanie na tablicy?- powiedział Justin jedząc kanapkę.

Poczerwieniałam.

-Ale nie zrobiłam tego otwarcie, po prostu je rozwiązałam.- wzruszyłam ramionami.

-To to samo, wciąż go poprawiłaś.- Rayne zachichotała.

-Zamknij się.- wymamrotałam, sprawiając że znowu wydała z siebie zdławiony chichot.

-O, spotkałam tego faceta.-uśmiechnęłam się promiennie myśląc o Harry'm.

-Nowy chłopak?-Rayne rozdziawiła usta.-Poważnie? Najpierw Justin, później Jake, teraz-

-Zwolnij, nie było żadnego Justina. To tylko pocałunki na szczęście.- zaznaczyłam.

Justin prychnął, ale nic nie powiedział. 

-Mam dzisiaj randkę z Jake'iem z której się bardzo cieszę i Harry- facet obok którego usiadłam w klasie- dodałam tę część dla Justina, który pokiwał głową- jest słodki, bardzo go lubię.- uśmiechnęłam się promiennie.

Rayne zmarszczyła brwi.

-Więc z nim też idziesz na randkę?- zapytała.

Zaśmiałam się.

-Wszystko źle zrozumiałaś, sądzę że typowa randka Harry'ego byłaby z kimś jak Justin.- uśmiechnęłam się.

Justin zakaszlał, więc poklepałam go po plecach śmiejąc się. 

-Och, on jest... gejem.- wyszeptała.

-Tak i jest niesamowity, przyprowadzę go jutro na lunch.-uśmiechnęłam się.

Justin się zaśmiał.

-Nie przyjdzie do tego stolika.

Rayne i ja zmarszczyłyśmy brwi.

-Dlaczego nie?-zapytałam wgryzając się w jabłko, które ukradłam Justinowi.

-Po prostu nie przyjdzie, zaufaj mi.-powiedział.

Skrzywiłam się, gdy uświadomiłam sobie że to dlatego że on bierze udział w walkach tak samo jak mój brat. Oni i ich przyjaciele byli uważani za twardzieli.

-Cóż, więc usiądę z nim gdzieś indziej.- wzruszyłam ramionami.

-Nieważne.-westchnął Justin.

-Tak, nieważne.-powiedziałam i znowu ugryzłam jabłko.

-Tak w ogóle to jest moje, Kotku.- powiedział patrząc na owoc w mojej ręce.

-Trudno, teraz jest moje. I tak już jest w połowie zjedzone.- wzruszyłam ramionami.

Zanim zdałam sobie sprawę z tego co się dzieje, zostałam przerzucona przez ramię Justina i jabłko wylądowało na ziemi.

-Ej człowieku, jaki to miało cel? Teraz nikt z nas nie może go zjeść.- jęknęłam chwytając się biodra Justina by nie upaść.

On się zaśmiał i pacnął mocno mój tyłek sprawiając że zawyłam.

-Ała!- zaśmiałam się.

Zauważyłam, że przyglądali nam się ludzie. Niektórzy się z nas śmiali, więc zaczęłam się wiercić starając się wydostać.

-Połóż mnie na ziemię, Justin.- powiedziałam.

-Nie.- zaśmiał się.

Spostrzegłam moich braci wchodzących na stołówkę.

-Jackson, pomóż.- pisnęłam.

Zaśmiał się podchodząc do stolika razem z jakąś blond dziewczyną. Wyciągnęłam do niego ramiona i owinęłam je wokół jego szyi.

Opuścił mnie na ziemię i uśmiechnęłam się zwycięsko. 

-Ha.- powiedziałam do Justina jak małe dziecko, które dostało to co chciało.

-Nie będzie go tutaj cały czas żeby ci pomóc.- puścił mi oczko i potarł moją pupę.

Podniosłam brwi i zamarłam.

-Czy ty pocierasz tyłek mojej siostry, stary?- usłyszałam głos Dantego zza Justina.

Ten się zaśmiał.

-Miałem brud na ręce od kiedy ją złapałem, właśnie go ścieram.- wyjaśnił zabierając swoją dłoń.

Nie robił takich ruchów gdy się coś wyciera, on pocierał. Zboczeniec.

Dante uśmiechnął się, pokiwał głową i usiadł obok Rayne, całując ją. 

-Muszę porozmawiać z wami obydwoma i Harleyem.-powiedziałam do swoich braci.- Właściwie gdzie on jest?-zapytałam, rozglądając się by go znaleźć.

Justin się zaśmiał.

-Za tobą.- powiedział. Odwróciłam się i spostrzegłam Harleya rozmawiającego z Jake'iem.

-O nieee.- powiedziałam i próbowałam tam podejść, ale Justin mnie zatrzymał.

-To przemowa starszego brata, musi to zrobić.- wyszeptał mi do ucha.

-Jeśli go odstraszy to przysięgam że... nigdy więcej się do niego nie odezwę.-dokończyłam.

Justin się zaśmiał i mnie wypuścił, więc mogłam usiąść.

Harley pojawił się przy stoliku chwilę później.

-Wciąż mam randkę dziś wieczorem?- wysyczałam do niego.

-Oczywiście że masz. Tylko miło mu powiedziałem, że jeśli zrobi coś wbrew twoim pragnieniom lub w jakiś sposób cię zasmuci, nie doczeka swojego ostatniego roku nauki.- Harley wzruszył ramionami.

Moi bracia się zaśmiali i przybili żółwiki wraz z Justinem. 

-Groziłeś że go zamordujesz?- sapnęłam.

-Tylko troszkę.- Harley uśmiechnął się do mnie szeroko.

-Teraz prawdopodobnie nie pojawi się na naszej randce.- skrzywiłam się.

-Miejmy nadzieję, że tak będzie.- wymamrotał Harley.

Spiorunowałam go wzrokiem.

-Harley, czy ja cię w ogóle obchodzę?-zapytałam.

Wpatrywał się we mnie.

-Bardziej niż ktokolwiek inny.-odpowiedział bez emocji tak jakby to było głupie pytanie.

-A co z waszą dwójką?-zapytałam resztę moich braci.

Powiedzieli to samo co Harley i spojrzeli na mnie by zobaczyć gdzie zmierzałam.

-W takim razie dlaczego cały czas mnie zasmucacie i zawstydzacie?- powiedziałam po czym wstałam i złapałam swoją torbę.

-To dlatego cały czas mówię wam żebyście dali jej spokój, nie rozumiecie jak bardzo sprawiacie że czuje się do dupy. Culos. - usłyszałam jak Rayne wysyczała do moich braci kiedy opuszczałam stołówkę. 

____________________

wybaczcie błędy, boli mnie głowa i nie mogłam się całkowicie skupić na tłumaczeniu x

@vansonbiebur